تنم را تب می گیرد.
و چشمانم را،
چیزی شبیه اشک...

تو می دانی و من.

تنم را تب می گیرد...
و پشت بام خانه انقدر بالا می رود،
که غارتگران حریص ،
و تکاپوی پیش از مرگشان را می بینم...

 

تنم را تب می گیرد و بازوانم،
 از بوسه های مدام، گرم می شود...
جدا از هیاهو...،
من به آتش زیر پشت بام نمی اندیشم،
و تکاپوی مرگ آسای آن پایین را نمی بینم...

من بوسه ها را لمس می کنم،
رطوبت اشک ها را حس می کنم
و زنگ آخرین سوالی که نمی پرسم ،
آزارم می دهد،
زنگ مکرر حرفی که نمی گویم...

 

 تو می دانسته ای و من؟