بنویس

درس آموز شیوه های غریبانه ات می شوم آفتاب !نکند پرده بگردانی که من از این شب کرور کرور ستاره چیده ام ... کرور کرور ستاره ...ستاره های چشمهای تو را آفتاب  !...از پشت پرده ها!

روی تخته بنویس  تا دوباره این مشق را زندگی کنم آفتاب:

حجاب است که سایه می اندازد ...

حجاب است که سایه می اندازد ...

حجاب است که سایه می اندازد ...

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

من میهمان چشمهای تو بوده ام غزل ! شب ها که آب می چکد از چشمهای من ... تویی برابر من یا خیال در نظرم ... چه شیرینی مستی آوری است در نکتار خوابهای شما غزل!

باز می گویم : شما را خواسته ام غزل و حالا انصاف نیست که از من دریغ شوید ....

نمی دانم عطش چیست که همه می گویند : آب ! خود آب هم می گوید آب ! سبحانه سبحانه سبحانه 

چون سر آمد دولت شبهای وصل

 بگذرد ایام هجران نیـز هم

بدان که توتمِ من باد است ... و درد، گندم ممنوعی است که ریشه های سرنوشت اساطیری ام از آن رُسته است ... کجاست سمت حیات ... فقط به مرگ بیندیش. به تنها نقطه روشن این همه تاریکی ...  باید... بار امانت این همه تنهایی را بر داشت .. من، مشتاقِ عاقبتْ به خیریِ یک مشت خواب نخواهم ماند . باید تمام سوی مشرق را لا جرعه سرکشید .. من آبستن طلیعه ای تمامْ وجودم ... بگذار درد بپیچد به اندام های بیقرار زندگی ام ، غزل .....

من زندگی ام به یک مو بند است ... حکایت باد و روسریت برای من قصه مرگ و زندگی است ... عکست می افتد در آیینه شب .. مهتاب میشود ..  من اینجا زل می زنم به ماه که نسبتی غریب دارد با اسمهای دوست داشتنی زندگی ام .... 

کاش تکه های مرا اینجا نمی گذاشتید جا بماند ! م.  من اینطور نیمه کاره توی ذوق می زنم ....

من بی می ناب زیستن نتوانم

بی باده کشید بار تن نتوانم

من بنده آن دمم که ساقی گوید

یک جام دگر بگیر و من نتوانم

شب اول که چشم انداختی در چشمهای من که هنوز نبودم و ... بعد ناگاه ؛ شدم ، انتظار چگونه دل باختنی را داشتی غزل ! چگونه ایمانی !

مرتبه اولِ اولِ اول که بین این همه آدم دست گذاشتی روی اسم من که هنوز نبودم و ... ؛ شدم ، همانجا زیر انگشت اشاره ات ، کدام روز ِزندگی ام را دیده بودی غزل ! کدام شب ! نگذار قسمت بدهم غزل !