دهان گشوده به گفتار، انزوایش را

  ولی نمی شنود هیچ کس صدایش را

نشد تکان بدهد دست را زمان وداع

نشد تمام کند شعر ماجرایش را

مترسک است : کلاهی و چند تکه لباس

نسیم کوچکی آشفته ادعایش را

دو تکه چوب برایش به جای می ماند

اگر بگیری از اندام او ردایش را

شبیه آ ینه از یاد برده هرچه که بود

اگرچه خاطره پر می زند هوایش را

خبر ندارد از آنجا که پیشتر بوده ست

و شخم کرده زمان خط رد پایش را

برای اینکه نداند چگونه می گذرد

برای اینکه نبینند هایها یش را

کلاغهای سیاه ! این کسی که می بینید

مترسک است . در آرید چشمهایش را

گفتم نگاه مردم این‌جا عجیب نیست؟
گفتی: فقط نگاهِ شقایق غریب نیست!

حالا که عطر لاله و گل هم تقلّبی‌ست
احساس لمس عاطفه غیر از فریب نیست

وقتی خدا هم از دل خود ناله می‌کند
شب‌لرزه‌های گریة آدم عجیب نیست

دیگر برای شوکتِ دریا غزل نباف!
موجی که در هوای تو یخ زد نجیب نیست

بس کن عزیز! فاجعه از جای دیگر است
تحریمِ زندگی فقط از ننگِ سیب نیست

می‌خوانم از نگاهِ پر از اضطراب تو
حتّی برای کشتنمان هم صلیب نیست

صد تا غزل گفتم برایت ؛ آخرش چه ؟
گیرم تو را من بی نهایت ..... آخرش چه ؟

در جاده های پیچ و خم دار و مه آلود
گیرم بیایم پا به پایت  ؛ آخرش چه ؟

گیرم که بازی کردی و من را نشاندی
رو صندلی سینمایت  ؛ آخرش چه ؟

این قصه آخر دارد اصلا ؛  یا ندارد ؟
ها ؟! در نمی آید صدایت ؛  آخرش چه ؟

گیرم رمان عشقی ما  آخر  سر
پایان بگیرد با جنایت ؛ آخرش چه ؟

یا خودکشی ؛ یا انتقامی احمقانه
گیرم نشستم در عزایت ؛ آخرش چه ؟

……...

من خسته ام ؛ حال غزل گفتن ندارم
گیرم غزل شد ماجرایت ؛  آخرش چه ؟؟؟؟؟؟...

«انکحتُ...» عشق را و تمام بهار را !
«زوّجتُ...» سیب را و درخت انار را !

«متّعتُ...» خوشه‌خوشه رطب‌های تازه را
گیلاس‌های آتشی آب‌دار را !

«هذا موکّلی...»: غزلم دف گرفت، گفت:
تو هم گرفته‌ای به وکالت سه‌تار را !

«یک جلد...» آیه‌آیة قرآن! تو سوره‌ای!
چشمت «قیامت» است! بخوان «انفطار» را !

«یک آینه...» به گردن من هست... دست توست،
دستی که پاک می‌کند از آن غبار را

«یک جفت شمع‌دان...»؟! نه عزیزم! دو چشم توست
که بردریده پردة شب‌های تار را !

مهریّة تو چشمه و باران و رودسار
بر من بریز زمزمة آبشار را !

«ده شرطِ ضمنِ...» ده؟! ... نه! بگویید صد! ... هزار!
با بوسه مُهر می‌کنم آن صدهزار را !

لیلی تویی که قسمت من هم جنون شده
پس خط بزن شرایط دیوانه‌وار را ! (1)
□
این بار من به بوسه‌ات افطار می‌کنم
خانم! شکسته‌ای عطش روزه‌دار را !